Kasteel Amerongen is één van de weinige kastelen in Nederland die buiten de dijken in de uiterwaarden ligt. Het is een van de best bewaarde buitenhuizen uit de Gouden Eeuw van Nederland. Rondom Kasteel Amerongen ligt een wandelroute van 11 kilometer waarvan maar liefst 90% over onverharde wegen leidt. En deze wandeling ben ik gaan lopen op een vrijdag in november.

Praktische informatie

Route: Wandelen rondom kasteel Amerongen
Lengte: 11 kilometer
Startpunt & parkeren:
Parkeerplaats Kasteel Amerongen
Markering: Routebeschrijving op pdf of Komoot route

De wandeling

Het is vrijdagochtend en ik ben op weg naar Amerongen. Kasteel Amerongen om duidelijker te zijn. In mijn zoektocht naar weer een nieuwe wandeling kwam ik terecht op de website Holland.com. Het is een website voor toeristen en één van de onderdelen die besproken wordt is de kastelen van Nederland. 

Op deze website is een wandeling om te downloaden die leidt vanaf Kasteel Amerongen, door het dorp Amerongen, over de Amerongse Berg en terug naar het kasteel. En het belooft een mooie wandeling te worden, niet alleen vanwege de omgeving, maar ook het weer.

Amerongse Berg

Kasteel Amerongen

Kasteel Amerongen is een prachtig ‘Huys’ uit de zeventiende eeuw. Oorspronkelijk is het kasteel een dertiende-eeuwse woontoren die werd gebouwd in de uiterwaarden van de Rijn. De gebroeders Henric en Diederic Borre kregen in 1286 toestemming van de Hollandse graaf Floris V om “een Huys te doen timmeren”. In de loop der eeuwen werd dit Huys uitgebreid van verdedigbare woontoren tot een kasteel met torens. 

In de zestiende eeuw vestigde Goert van Reede zich op het kasteel. De familie Van Reede bleef meer dan drie eeuwen lang eigenaar. Wanneer in 1795 het Franse leger de Nederlanden binnenvalt vertrekt de Oranje gezinde familie van Reede samen met stadhouder Willem V naar Engeland. Het vertrek van de familie van Reede naar Engeland betekent voor Kasteel Amerongen een langdurige afwezigheid van eigenaren.

Pas tegen het einde van de negentiende eeuw wordt het kasteel weer opnieuw bewoond. Het bezit van de familie Van Reede gaat over naar de familie van Aldenburg Bentinck. In 1977 droegen zijn kleinkinderen het kasteel over aan Stichting Kasteel Amerongen die tot doel heeft het kasteel in stand te houden en open te stellen voor publiek.(bron: kasteelamerongen.nl)

Amerongse Berg

Amerongen

Bij aankomst in het dorpje Amerongen is de zon net een uurtje op. Het is 9 uur wanneer ik parkeer op de parkeerplaats tegenover het kasteel mijn auto parkeer. Ik heb de route als pdf op mijn telefoon staan en hijs mijn rugzak op mijn rug. 

De route leidt me eerst door Amerongen, een schattig dorpje aan de voet van het kasteel. Ik wandel langs de kerk, schitterend op een verhoging in de zon. En via nog wat straten het dorp uit, langs de begraafplaats. Met deze route is het belangrijk af en toe even de pdf te controleren, aangezien daar mijn route op staat. Ik kan geen paaltjes of pijlen volgen dit keer.

Amerongse Berg

Ik steek de N-weg over en loop langs de slagboom het bos in. Voor mijn gevoel start de wandeling nu echt. Een rode loper van gevallen bladeren is voor mij uitgerold, de bomen langs het pad verwelkomen mij. Ik ben in de natuur.  

Het oudste bos

Dit natuurgebied is in beheer van Utrechts Landschap. Het is een uitgestrekt gebied, dat behoort tot de gemeente Utrechtse Heuvelrug. Het bos waar ik doorheen wandel is blijkbaar het oudste bos van de Utrechtse Heuvelrug. Nou oudste of niet, sfeer heeft het zeker wel.

Ik kom niet veel mensen tegen op dit tijdstip. Een aantal mensen die honden uitlaten en een hardloper, maar verder is het rustig. Ik geniet van de vogeltjes, het geruis van de wind door de bladeren en het knisperen van het grind onder mijn voeten. Trouw volg ik de route. Ik sla rechts bij de tweede kruising en linksaf bij de volgende. Brede lanen, smalle paadjes en kronkel weggetjes volgen elkaar op. Tot ik aankom bij ‘t Berghuis, een horecagelegenheid aan de voet van de Amerongse Berg, die momenteel gesloten is, maar er super leuk uitziet met een grote speeltuin. Op dit soort momenten krijg ik altijd trek in koffie. Vlak na het restaurant volgt een grafheuvel. In dit gebied liggen veel grafheuvels. Dit exemplaar is een nagemaakte, maar wel op zo’n manier dat er voor mij veel te leren valt.

Amerongse Berg

En dan sta ik aan de voet van de Amerongse berg, het hoogste punt van de provincie Utrecht. Het is een lange geleidelijke klim die voor mij ligt, maar wel een schitterende. De kleuren van het bos in deze tijd van het jaar… Bijna magisch zoals de zon door de bladeren heen schijnt en het pad voor mij verlicht. Ik wandel langzaam omhoog, waarbij ik om de tien minuten even stil sta en om mij heen kijk. Vandaag fotografeer ik vooral met mijn kleine lens en ik gebruik deze pauzes dan ook om mooie bomenlanen en bospaden te fotograferen.

Ik stijg steeds verder omhoog tot ik op de top ben, van dit deel van de heuvel, bij een informatiezuil, 69 meter ANP. Het is een hele klim geweest naar het hoogste punt, maar een echt mooi uitzicht is er niet. Het hoogste punt ligt namelijk midden tussen de bomen.

Op de zuil staat meer informatie over welke dieren er leven in dit gebied en uit welke lagen de bodem bestaat. Als ik de informatie gelezen heb, neem ik, zoals aangegeven op de route, het tweede pad aan mijn rechterhand weer naar beneden. Ik loop evenwijdig aan een ruiterpad en een amazone komt mij tegemoet rijden. Het stoom komt uit de neus van haar paard terwijl we elkaar (de amazone en ik en niet het paard en ik) elkaar goedemorgen wensen. 

Ruiterpaden, fietspaden en wandelpaden

Het Amerongsche bos is een wirwar van paden. Er lopen wandelpaden kriskras, kruispunten waar soms wel zes paden samenkomen, breed en smal. Maar daar tussendoor lopen paden voor ruiters en routes voor mountainbikers. Gelukkig kom ik die laatste niet heel veel tegen op de wandeling. Ik vind fietsers in een bos, met hun luide aanwijzingen voor elkaar, toch altijd storend tijdens mijn wandelingen. 

Ik heb net een fietspad overgestoken en wandel langs een leemkuil. Deze leemkuil staat leeg en is begroeid met allerlei kleuren struiken en bomen. Dat er een flink stuk leem is afgegraven dat is duidelijk te zien. 

Ik volg de aanwijzingen om de leemkuil heen tot ik bij een kruising aankom waar weer vijf paden samenkomen. Daar neem ik de tweede weg rechtsaf. Maar voordat ik rechtsaf sla sta ik stil… midden op dat kruispunt. Ik neem de tijd om elk pad te bewonderen. Elke laan in te turen naar het eindpunt en elke afslag vast te leggen op foto.

Amerongse Berg

Verbazingwekkend Amerongsche bos

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, dit bos is verbazingwekkend mooi. Ik wil hier zo graag terugkomen in elk jaargetijde. Hoe zou het er hier uitzien als er sneeuw ligt? Of als de blaadjes weer aan de bomen komen? Op een warme zomerse avond? 

Ik zet weer een afdaling in naar beneden. De paden lopen hier continu omhoog en naar beneden. Op de route staat aangegeven dat ik op het laagste punt, bij een bankje rechtsaf moet slaan. Van verre zie ik het laagste punt. Ik zie ook het bankje, maar ik zie geen pad naar rechts. Ik loop richting het bankje en dan ineens… popt er rechts van mij een smal pad op. Een smal pad dat steil naar beneden loopt en door kronkelt tussen twee hoge wallen in bezaaid met mos. Het is een soort elfenparadijs. Het groen van het mos, de kleuren van de bladeren in de zon en de geur van het bos.

Majestueuze bomen

Het pad kronkelt een stukje tussen die twee hoge wallen door om vervolgens uit lopen in een breed wandelpad bezaaid met bladeren en omringt door hoge bomen. Ik loop nog steeds langzaam naar beneden. Volgens de route kom ik straks weer een zessprong tegen van paden en mag ik weer de tweede rechtsaf slaan. Dat ‘tweede rechtsaf’ is een soort thema in deze wandeling over Landgoed Amerongen lijkt wel 😉

Nou die zessprong die valt wel op, dus al snel wandel ik over dat pad. Het is een breed pad met links een dicht bosperceel en rechts een strook gras gevolgd door bomen. Maar daar rechts voor mij, op dat gras staat ze dan… een schitterende majestueuze eikenboom. Met nog maar een paar bladeren aan haar takken toont ze haar geraamte. Ik moet haar gewoon even aanraken. Geen idee hoelang ze hier al staat maar ze heeft zeker weten al heel wat wandelaars langs zien komen hier in Amerongen.

Amerongse Berg

Waar is die handwijzer?

Vanaf die eikenboom moet ik ongeveer 800 meter rechtdoor en daarna kom ik een handwijzer tegen. Aangezien ik nooit zo goed ben met afstanden en dus die 800 meter niet goed kan inschatten, hoop ik toch wel dat die handwijzer op gaat vallen. Na, wat later ongeveer 500 meter blijkt te zijn, begin ik toch wat om mij heen te kijken. Is dit 800 meter? Heb ik die handwijzer gemist? Maar nee ik heb echt niets gezien en dus moet ik het dus nog tegen gaan komen. Maar wat is een handwijzer en hoe ziet die eruit.

Dat is wat ik mij afvraag als ik dan eindelijk een stuk verder rechts, een stukje van het pad, een wegwijzer zie staan. Zo eentje die vaker op kruisingen staan om de weg te… nou ja inderdaad… wijzen. Blijkbaar is dat een handwijzer en doordat ik de naam niet kende had ik geen idee wat ik moest verwachten.

De eenzame eik van Amerongen

Na die handwijzer moet ik weer rechtsaf. Ik kom uit op een heel breed pad. Het loopt steil omhoog en het is dan ook te bestempelen als een behoorlijk fikse klim. Ik moet een aantal keer stoppen onderweg. Ik kan natuurlijk zeggen dat dit is omdat ik van het uitzicht wil genieten, maar het is eigenlijk vooral omdat ik even op adem moet komen.

De weg omhoog leidt volgens de route naar de eenzame eik. Deze eenzame eik staat in het midden van het sterrenbos, top van de Amerongse berg. Deze eik is vermoedelijk in 1792 geplant tijdens de aanleg van het sterrenbos. De aanleg, op het hoogste punt van de Amerongse berg, vond plaats in opdracht van de eigenaren van kasteel Amerongen die hier een groot terrein in bezit hadden. Sinds 2004 staat de eenzame eik opvallend in het midden van een cirkel met bankjes. (bron:heuvelrugopdekaart.nl)

Boven aangekomen vind ik dit een perfect moment voor een pauze. Het is de eerste keer in de wandeling dat ik even ga zitten. Ik wandel rond alle bankjes. Op sommige staat een mooie boodschap of namen ter herinnering aan een overleden persoon. Ik kies voor Pim’s Bankje. Het biedt een schitterend uitzicht. Dit mag dan niet het hoogste punt zijn van de Amerongse Berg, maar geeft wel de mooiste uitzichten.

Op Pim’s Bankje geniet ik van een boterhammetje. Dat klimmen zorgt voor geknaag in mijn maag. Ik eet, neem een slok water en kijk om mij heen. Dit soort momentjes helemaal alleen midden in de natuur, dat zijn mijn geluksmomentjes. Ik sla alles dat ik op dit moment zie, ruik en hoor op in mijn geheugen om vervolgens de route te vervolgen. Het is niet super warm en mijn lichaam begint af te koelen, zittend op een bankje.

Amerongse Berg

Het laatste stuk bos

Dit is het laatste stuk bos dat waar ik vandaag op de Amerongsche berg doorheen wandel. Vanaf de eik is het eerste pad een brede die naar beneden loopt, de heuvel weer af. Het is een open gebied. Veel nieuw aangeplante bomen langs het pad en daardoor heel licht. Bij de tweede kruising mag ik een smal pad op aan de, natuurlijk, rechterkant. Het pad leidt me voor een kort stukje door een dicht naaldbos. Het is hier donker en een stuk frisser dan op het pad waar ik net vanaf kom. Het ruikt hier ook naar naaldbomen. Een beetje zoals kerstmis.

Wanneer ik uit het donkere naaldbos kom, wandel ik verder over een breed pad waar het weer licht is. Het is een nieuwer bos waar recentelijk veel is aangeplant. Een hele andere sfeer dan het bos waar ik vanmorgen liep. Het pad kruist een geasfalteerd fietspad en gaat over in een heel smal pad. Zo smal dat ik mij even afvraag of ik hier wel goed ga. Het pad kronkelt tussen de heideplantjes en struiken door. Het is niet breder dan één voet. Een stukje rechts van mij, door de struiken net aan te zien, is er een mountainbikepad. Hier is het dan ook wat drukker en worden er meer aanwijzingen naar elkaar geroepen door de fietsers. Maar het is maar een klein stukje en ik heb er niet zo’n last van. Waar ik wel voor uit moeten kijken zijn de boomstronken op dit smalle pad. Als ik niet oplet zou ik zo op mijn snufferd liggen. 

Ik verlaat het bos over een breed pad met een rode loper van afgevallen bladeren. Ze knisperen onder mijn voeten terwijl ik terugloop naar de bewoonde wereld. Ik zit op ongeveer 9 kilometer en heb er nog twee voor de boeg. Bij het Pannenkoekenhuis, met rood wit geblokte gordijntjes, stap ik het bos uit.

Amerongse Berg

Terug naar Amerongen

Ik doe nog drie kwartier over het laatste stuk naar Amerongen. Het is een super leuk stuk ook! Ik wandel langs het Pannenkoekenhuis en langs een aantal woonhuizen, om na de woonhuizen rechtsaf te slaan. Door een klaphekje kom ik terecht op een smal pad in een strookje bomen tussen een polderlandschap links en een Nweg rechts. Het pad kronkelt tussen de bomen door. Het is een heerlijk stuk om te wandelen. Afgezien van de auto’s die je soms hoort over de Nweg is het er behoorlijk stil.

Het pad komt uiteindelijk uit een de rand van Amerongen. Ik volg de route naar links, dus niet het dorp in. Blijkbaar ga ik om het dorp heen. Als net op dat moment de zon doorkomt, besluit ik het er nog even van te nemen op een bankje. Ik draai mijn gezicht naar de zon en geniet. Het geklik van paardenhoeven ‘ontwaken’ mij uit mijn momentje. Opkijkend kijk ik in het gezicht van een schattige pony met een dikke vacht. Op zijn rug zit een mevrouw. We raken aan de praat over haar pony, een ijslandse blijkt, en over de tijd van het jaar. Over het genieten van de dingen die we nog wel mogen en de zon die even schijnt. Over het kasteel en het feit dat ze eigenlijk helemaal niet op dit pad mag komen met haar pony. Dat laatste is dan ook de reden dat ze uiteindelijk doorrijdt. Bang om betrapt te worden 😉

Een blik op mijn horloge geeft aan dat het ondertussen rond 1 uur is. Ik ben nu 4 uur op weg en een mooie tijd om richting auto te wandelen. rechts naast het bankje loopt het pad helemaal tot aan de zijkant van Kasteel Amerongen. Met bewondering kijk ik naar het schitterende gebouw. Bruggen en tuinen, een deel ervan is vanaf hier te zien. In mijn hoofd zet ik het kasteel op mijn lijstje voor komende voorjaar. Als de tuin weer mooi in bloei staat. En dan is de tijd aangebroken om terug te lopen naar de parkeerplaats en de rit naar huis te starten. 

Een verrassende wandeling

Zoals ik al zei heb ik de wandeling eens via een andere manier gevonden dan via Natuurmonumenten of Staatsbosbeheer en ik kan jullie zeggen, dat is mij niet tegengevallen. Het is een fantastische wandeling gebleken.

Ik ben vaker op de Utrechtse Heuvelrug geweest, zoals in de Kaapse Bossen, en weer ben ik niet teleurgesteld. Als je van boswandelingen houdt, van uitzichtpunten en schitterende bomenlanen, dan is deze wandeling een absolute aanrader.

Aan het einde heb ik niet het gevoel dat ik 11 kilometer heb gelopen. Door de afwisseling en de mooie plekken vlogen de kilometers voorbij. Het enige soms lastige is dat je op een pdf op je telefoon moet kijken hoe de route loopt. Daar tegenover staat dat de uitleg op de pdf ontzettend duidelijk is en je bijna niet kunt verdwalen. En als je dat wel zou doen, dan is er altijd nog gprs op de telefoon om de weg terug te vinden. Dus ja wil je een afwisselende wandeling door het bos? Dan is dit er eentje voor jou!

Meer Utrechtse Heuvelrug

Deel deze wandeling op Pinterest

Amerongse bossen
Amerongse bossen
mascha

Over mij

Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>

Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.

error: Content is protected !!