Komootroute Wolfheze

Ze zijn er nog steeds… Van die pareltjes op de Veluwe waar ik nog niet geweest ben. Die ik nog niet heb uitgeplozen met een wandeling. Wolfheze is er één van, maar vandaag is het zover. Ik rij naar de Veluwe voor een wandeling over de heide en door de bossen bij Wolfheze. Een route van 9 kilometer aan pure magie. 

Wil je meer weten over de kosten van Komoot en hoe het werkt >>

Wolfheze

Wolfheze is een dorp in de gemeente Renkum op de Veluwe. Al voor het jaar 800 wordt er gesproken in geschriften over dit dorp. Heel wat verhalen uit de geschiedenis zijn bekend over de heide en de bossen rondom het dorp dat er nu ligt. Zo zijn er zo’n twintig grafheuvels gevonden. In de Middeleeuwen was er sprake van het dorp Oud-Wolfheze. Door het dorpje liep indertijd een belangrijke handelsroute. In de late middeleeuwen werd het dorp grotendeels verlaten. Wat er over is van het dorp is nu overwoekerd door de natuur. Aan het einde van de 19e eeuw werden de fundamenten van het kerkje van het dorp gevonden op de heide. 

De natuur rondom Wolfheze is dus al eeuwenoud. De bossen behoren tot de oudste bossen van het land. Hier vind je dus oeroude bomen, zoals de 500 jaar oude Wodanseiken. Geen wonder dus dat in dit gebied beroemde landschapsschilders uit de 19e eeuw vele romantische schilderijen maakten. De schilderijen hangen in musea in binnen- en buitenland. 

Wandelingen bij Wolfheze

Na het lezen van alles over Wolfheze, zul je begrijpen dat dit een prachtig gebied is om te wandelen. Voor iedereen en alle lengtes zijn er routes terug te vinden. Ik heb mijn inspiratie van Komoot gehaald voor mijn wandeling. Zo heb ik een eigen route uitgestippeld van 9 kilometer. Maar ook natuurmonumenten heeft verschillende routes door dit gebied uitgezet. 

Mijn wandelavontuur bij Wolfheze

Ik maak de wandeling bij Wolfheze middenin de zomer. Het belooft een warme dag te worden en ik besluit dan ook vroeg in de ochtend de wandeling te starten. Het is kwart over 6 in de ochtend wanneer ik mijn rugzak op mijn rug hijs en de parkeerplaats verlaat. Het eerste deel van de route loop ik een stukje over het asfalt op weg naar de heide. Het is weg die mij meeneemt over een veerooster. Achter dit rooster lopen runderen rond in het hoge gras.

De zon komt op achter mij en werpt een lange schaduw van mijzelf over het asfalt. De koeien grazen in het lange gras rechts van mij. De zon maakt hun vacht goudkleurig. Het geluid van de snelweg vaagt weg en ik hoor alleen nog maar de geluiden van de natuur. Vogeltjes en de bewegingen van de koeien. 

Wolfhezerheide

Het asfalt leidt naar een zandpad, door een klaphek zo de Wolfhezerheide op. Wat ik hier voor mij zie is gewoon magisch. De zon komt steeds wat hoger te staan en werpt een warme gloed over de heide. Ik kan het niet helpen maar mijn glimlach wordt breed en verdwijnt de rest van de wandeling niet meer van mijn gezicht. Dit zijn die momenten die ik wil inlijsten en voor altijd bewaren in mijn herinnering.

Ik kom maar langzaam vooruit, want ik wil van elk mooi uitzicht een foto maken. De zon over het hekje. De zon door die ene eikenboom. De zon op de heide. Om de paar stappen en meters draai ik mij om voor een foto. Ondanks het vroege tijdstip, het is ondertussen tien voor zeven, loop ik in mijn t-shirt over de heide. De zon is nu al lekker warm.

→ Wandeltip! Bekijk de 10 mooiste heidewandelingen van Nederland >>

Sprengen en beekjes

Kronkelende wandelpaden langs beekjes en sprengen. Het geluid van een watervalletje en kabbelend water. Een bruggetje… en nog een. Ik wandel langs de Heelsumse Beek aan de rand van het heidegebied. Beschut van de zon, onder de bomen. Ik ruik de zomer. De geur van warmte en droogte. En niet te vergeten mijn zonnebrand en antimug.

Wanneer een bankje verschijnt met uitzicht over de heide en de zon, hoef ik niet na te denken. Twintig minuten kijk ik uit over de heide en de zon die langzaam hoger klimt. Ik denk na over mijn wandelavonturen. Hoe fijn ik het vind om in mijn eentje te struinen door de natuur. Een kuch klinkt van een stukje verderop “Oh oh… mensen op de heide” Dat is wat er door mijn hoofd schiet. Ga weg! Ik wil hier alleen zijn. Het onvermijdelijk gebeurt natuurlijk, de eerste mensen die ochtend zeggen goedemorgen. Soms moet ik daar echt even aan wennen. Aan het idee dat de wereld wakker wordt en ik niet meer alleen ben in de natuur. 

→ Wandeltip! Meer wandelingen door beekdallandschappen.

Het bos in

Voor mij ligt een hevel en de klim is steil. Een klein stukje, maar toch even doorstappen. Bovenop die heuvel ligt een strook bos. Het is ten zuiden van het heideveld. Door die strook bos heb ik een lus van de wandeling uitgezet. Via brede zandpaden kom ik op smalle wandelpaden. Smalle paden tussen hoog gras en varens door. Zonnestralen komen tussen de bladeren en takken door. Merels zoeken tussen de bladeren op de grond naar wormen. 

Vanuit het bos kom ik uit op een grasveld. Rechts van mij staat een schitterende villa met uitzicht over het gras. Links staat een ree. Verbaasd kijkt ze mij aan. Voor een nanoseconde hebben we oogcontact, daarna schiet ze weg tussen de varens. Vanaf het gras zigzag ik tussen de bomen door over soms hele smalle paden. In een lus kom ik terug bij de heide.

Wolhezerheide deel II

Een zonovergoten heideveld ligt er voor mij. Een smal pad gaat tussen twee heuvels door. De heuvels bedekt met heide die al wat paars kleuren. Het voelt een beetje als één van de wandelpaden op de Posbank. Sowieso doet dit heideveld mij denken aan de Posbank. Ja die laatste is veel groter, maar deze is heerlijk rustig, intiem en overzichtelijk. Ik wandel over de hele lengte van de Wolfhezerheide. Het wandelpad gaat langs de rand van de heide tot een groepje grote eikenbomen. Onder de eiken ligt één van hun broeders en fungeert als wandelbankje.

De warme zon op mijn huid en de koele wind op mijn rug. Het is een perfecte zomerse wandeling. Een buizerd jankt tussen de bomen rechts van mij. Bijen zoemen en vlinders fladderen. Zo zit ik hier een hele tijd alleen maar te luisteren naar wat ik allemaal hoor. Tjilpende vogels tussen de heide. Een tikkende specht in één van de eiken en het tjirpen van krekels in het hoge gras. Zo zit ik hier een klein half uurtje, gewoon te zitten. 

→ Tip! Bekijk 100 wandelroutes over De Veluwe >>

Wodanseiken

Aan het einde van de heide loopt het wandelpad de bossen in. In de bossen domineren de bruggetjes en de beekjes. Linksaf, rechtsaf, over het bruggetje. Nog een keer linksaf. Over een bruggetje en links langs de beek. En dan sta ik oog-in-oog… Voor mij staan verschillende schitterende eiken. Grillig en parmantig. Het zijn de bekende wodanseiken, die je gewoon gezien moet hebben tijdens een wandeling bij Wolfheze! 

De Wodanseiken behoren tot de bekendste bomen van Nederland. De eiken zijn niet bijzonder groot, maar wel oud. Ze dateren waarschijnlijk van rond 1550. De naam ‘Wodanseiken’ werd rond 1850 bedacht door de landschapschilders Johannes Warnardus Bilders en Gerard Bilders, vader en zoon, die de promotors waren van de zogenoemde ‘Oosterbeekse School’ wier leden graag het veld ingingen om te schilderen. Hendrik Willem Mesdag en Willem Maris maakten er onder meer deel van uit. Groepjes kunstenaars hielden volgens de overlevering ook nachtelijke bijeenkomsten onder de oude eiken. Een zeer romantische schildering van de eiken dateert uit 1849 en is van de hand van de Arnhemse schrijver en schilder J.J. Cremer. (bron: Wikipedia.nl)

Ik sta een tijdje naar de eiken te kijken en probeer te bevatten hoe lang 500 jaar is. Het lijkt wel alsof de bomen zelf doorhebben hoe bijzonder ze zijn. Statig en groots staan ze daar. Als een soort koningen van het woud. Uiteindelijk laat ik ze achter. Wie weet hoe lang ze hier nog zullen staan. Na een aantal omzwervingen door het bos kom ik uit bij de Wolfhezerweg. Hier ligt de parkeerplaats, maar mijn route gaat nog een stukje verder aan de overkant van de weg. 

Wolfhezer Bossen

Een wandeling bij Wolfheze is ook niet compleet zonder een bezoekje aan de duizendjarige den. Hoe oud? Nou ja eigenlijk is de den maar 400 jaar oud geworden. Ook deze naam komt van Johannes Warnardus Bilders. Je weet wel die schilder die ook de naam voor de eiken bedacht. In 2006 is de den gesneuveld. Natuurmonumenten heeft de boom laten liggen en nu 16 jaar later wordt de boom al behoorlijk opgenomen door de natuur. 

Ook aan deze kant van de Wolfhezerweg wordt het bos gedomineerd door beken (al staan ze droog) en bruggetjes. Ik wonder over heuveltjes en bruggetjes. Het voelt als de duinen van het Speulderbos. Vanaf de hogere oever kijk ik neer op de lege beek. Ook hier steek ik heel wat bruggetjes over. Het maakt de wandeling tot een leuke en ‘anders dan anders’ wandeling. Uiteindelijk kom ik via een lus terug bij de parkeerplaats. Ik heb 4 uur gedaan over deze wandeling bij Wolfheze. En wat een heerlijke 4 uur waren het!

Mooiste routes over de Veluwe

Deel deze wandeling op Pinterest

Over mij

Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>

Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.