Dagboek van een wandelaar #2: het interview

Stilletjes is het de afgelopen maand voorbij gegaan, de eerste verjaardag van ‘Mascha Looije Fotografie’. Ik heb er werkelijk waar niet bij stilgestaan dat ik op 25 0ktober alweer een jaar mijn avonturen met jullie deelde. De tijd vliegt! I know, cliché, maar het is gewoon waar. 

En dan is dit ook nog eens de vijftigste blog die ik deel en dus heb ik iets leuks bedacht.. Nou ja ik vindt het leuk haha. Een interview met de fotograaf. Ja en die fotograaf ben ik dan natuurlijk in dit geval. Dus… zet een lekker kopje thee of koffie, kruip op de bank en laat mij mezelf aan jullie voorstellen. 

Waarom ben ik gaan fotograferen?

Toen ik een jaar of tien geleden startte met fotografie, was het niet iets waar ik echt over heb nagedacht. Er is geen droom geweest waarin ik mij ineens realiseerde dat fotografie mijn ‘ding’ zou zijn en ook geen meester of juf op school die mijn creativiteit toejuichte. Er was gewoon ineens dat moment dat ik een digitale camera aanschafte omdat andere mensen om mij heen dat ook deden. 

Ik maakte toen foto’s van bezoekjes aan de dierentuin en dagjes uit met familieleden of vrienden. Foto’s van vakanties en van oppaskinderen. Meer het soort journalistieke fotografie. Een verslag van de dag, zeg maar. Want dat was fotografie toch? Een manier om je vakantie of dagje uit vast te leggen? Maar ergens tussen 2010 en 2020 is dit gevoel compleet veranderd.

Vooral de laatste twee á drie jaar fotografeer ik om een gevoel vast te leggen. Een gevoel dat ik ervaar tijdens mijn wandelingen. Soms een gevoel van magie, soms dat adembenemende dat ik zie en een andere keer dat overweldigende uitzicht. Het is voor mij een manier om niet alleen die herinnering vast te leggen van wanneer ik waar geweest ben, maar ook hoe het voelde en wat die plek met mij deed.

Wat betekent fotografie voor mij?

Fotografie is voor mij ontsnappen aan de constante gedachten in mijn hoofd. Het is een manier om even niet te piekeren over dingen van gisteren of morgen, maar mij te richten op datgene dat nu voor mij staat of ligt. Een soort mindfulness dus.

Wanneer ik mijn wandelschoenen aantrek en mijn cameraspullen bij elkaar zoek, weet ik al dat ik mijn zorgen even kan laten voor wat ze zijn. Als ik om mijn knieën een paddenstoel zit te fotograferen of op mijn buik lig (soms in een koeienvlaai) voor die foto van een Schotse Hooglander, dan ben ik niet bezig met hoofdpijn, angsten en/of een to-do-lijst. Ik denk dat alleen maar aan hoe ik die mooie foto krijg. John Muir, een Schots-Amerikaanse natuurliefhebber, -beschermer en schrijver, vond hiervoor ooit de perfecte woorden:

“And into the forest I go. To lose my mind and find my soul.”

Fotografie heeft er ook voor gezorgd dat ik de wereld om mij heen heel anders zie. En nee niets filosofisch, maar meer dat ik denk in composities en fotomogelijkheden. Onlangs was ik nog met mijn moeder in het bos en ik zag overal in de bomen spechten. Mijn moeder had ze nog niet gezien. Waarom ik wel en zij niet? Omdat ik bij een wandeling door het bos tegenwoordig niet meer alleen naar de punten van mijn schoenen en het pad voor mij kijk. Ik kijk omhoog, links, rechts en achterom. Ik sta een stil en hoor of er iets is. Ik tuur om mij heen op zoek naar dat ene kleine of grote moois dat Moeder Natuur ons te bieden heeft.

Wie was / is mijn inspiratie?

Mijn inspiratie om herinneringen vast te leggen kwam van mijn vader. Hij had vroeger altijd een camera om zijn nek wanneer we als gezin op vakantie gingen of een dagje. Duizenden foto’s (nee dia’s eigenlijk) maakte hij van onze vakanties, balletlessen, tripjes naar de dierentuin en bezoekjes aan familieleden. Hij wilde niets van wat hij meemaakte vergeten. Dit maken en vastleggen van herinneringen heb ik dan ook van hem. 

Verder heb ik geen bekende fotograaf waar ik enorm tegenop kijk. Ik heb geen posters boven mijn bed hangen van William Rutten of Bas Meelker. Ik haal mijn inspiratie vooral uit de ‘gewone’ amateurfotograaf. Instagram is daarvoor het perfecte social media platform. Het is een platform waar mensen elkaar steunen, inspireren en vriendelijk benaderen. Waar kritiek geven nog niet als ‘vrijheid van meningsuiting’ is bestempeld zullen we maar zeggen.

Via Instagram heb ik ondertussen al heel wat mensen leren kennen met wie ik informatie over mooie gebieden en bijzondere plekken van wilde dieren. Er zijn zelfs meerdere mensen die ik ondertussen heb ontmoet en waar ik mooie dagen mee heb beleefd in natuurgebieden en op landgoederen.

Waarom natuurfotografie?

Dit is niet iets waar ik op een bepaald moment een bewuste keuze voor heb gemaakt. Het is zo gegroeid. Sinds jongs af aan kom ik regelmatig in natuurgebieden en dierentuinen waardoor de liefde is ontstaan voor alles dat groen is en/of een hartslag heeft ontstaan. 

Het mooie aan wildlifefotografie / dierenfotografie is het oogcontact dat je kunt maken. Dat ene moment dat ik middenin een bos sta en ik kijk in de ogen van een hert, dat is magisch. Er is een connectie tussen twee wezens die allebei op hetzelfde moment daar staan en elkaar erkennen. Regelmatig levert zo’n moment kippenvel op.

En als ik terugdenk aan de momenten dat ik heel vroeg in de ochtend door een bos liep, waar de zonnestralen door de boomtakken heen schenen en de stofdeeltjes als elfjes in dat zonlicht dansten… Dat gevoel is niet te evenaren.

De natuur is voor mij sowieso belangrijk, ongeacht die fotografie. Een wandeling in een bos, over een heideveld of op het strand is helend. Als ik mij angstig voel, stress heb of verdrietig ben, dan zorgt een wandeling buiten altijd weer voor wat meer rust in mijn hoofd. Op een koele winterse ochtend die koude lucht opsnuiven of de warmte van de zon op mijn armen op een zomeravond. De geur van versgemaaid gras, bloemen en lente… De kleur van een zonsopkomst en het geluid van de wind door de bomen… 

Dus ja, dat ik onbewust terecht gekomen ben in de natuurfotografie is misschien zo gek nog niet.

Hoe vind ik die leuke nieuwe plekjes?

Ik ben altijd op zoek naar nieuwe plekken om foto’s te maken. Soms zijn dat grote natuurgebieden voor lange wandelingen en andere keren zoek ik tuinen en landgoederen voor het fotograferen van bloemen en beestjes. 

Ik zoek meestal via websites als Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer en de Landschappen (elke provincie heeft een Landschapsstichting), zoals Zuid Hollands Landschap. Maar ook de site van Museumkaart voor botanische en heemtuinen, Nederlandse landgoederen, en boeken, zoals Wanderlust van Twan Huys. 

Een deel van mijn ideeën komt ook van de mensen die ik volg op Social Media. Neem bijvoorbeeld Munnikenland waar ik nu al een paar keer over schreef. Ik had er nog nooit van gehoord, maar door foto’s die André (de toezichthouder van de grote grazers in dat gebied) plaatste op zijn Instagram account, kwam ik op het idee hem te vragen waar hij deze maakte. En zo ontstond de afspraak om met hem samen te gaan fotograferen in Munnikenland. Of Monique die op de Veluwe woont en regelmatig door de mooiste gebieden wandelt. Van haar krijg ik altijd ideeën en als ik dan op de Veluwe ben, spreken we af en toe ook nog even samen af. 

Het is dus een beetje van mezelf en een beetje van… andere fotografen.

→ Wandeltip! 8 manieren om de mooiste wandelroutes te vinden >>

Wat staat er binnen Nederland nog op mijn lijstje?

Oh er staan nog heel wat gebieden op mijn lijstje. Ik wil nog mooie gebieden ontdekken door wandelingen, maar ook mooie tuinen bezoeken. Wat denken jullie van:

• De waddeneilanden
• Nationaal Park Dwingelderveld – Drenthe
• De Grote Peel – grens Brabant en Limburg
• Zuid Limburg – wandelen over de heuvels
• Kasteeltuinen Arcen
• Landgoed Twickel 
• Wandelbos in Tilburg

En dit is nog maar een greep uit de plekken waar ik nog een keer heen wil om avonturen te maken. Is er eentje waar ik volgens jou heen moet? Laat het mij weten via de reacties onderaan deze pagina. Zou ik super leuk vinden!

Wat vraag ik dit jaar aan de kerstman?

Ik heb een schitterende 100-400 mm lens waarmee ik zowel wild kan fotograferen, maar ook telemacro. Dus ik ben een meer dan tevreden mens, maar als ik één fotografie-gerelateerd product zou mogen vragen aan de kerstman dan is dat wel een macrolens. Met een macrolens kun je hele kleine dingetjes van heel dichtbij fotograferen en kan ik nog dichterbij komen, dan dat ik nu al doe. Dat geeft hele mooie foto’s van de kleine natuur, zoals een vriendin van mij, Janneke, het altijd noemt. 

Janneke, oftewel @arnhemsmeiske ken ik ook via Instagram. Zij inspireert mij om die kleine natuur beter te leren kennen. Foto’s die zij maakt van vlinders, mosjes en zelfs de kont van een kever… Die zijn zo mooi, dat ik die kleine natuur ook wel eens van dichtbij wil zien. Volgens mij gaat er dan een wereld voor mij open.

De kleine natuur komt tot leven

Wat is mijn droom?

Ik krijg regelmatig de vraag wat ik wil bereiken met mijn fotografie. En dat vind ik een hele moeilijke vraag om te beantwoorden. Maar als ik nu alle bezwaren en eventuele onmogelijkheden loslaat dan zeg ik: geld verdienen met mijn fotografie. 

Nee ik wil niet net als Jimmy Nelson de wereld rondtrekken, foto’s maken, boeken uitbrengen etc. Ik wil de wereld over wandelen, erover schrijven, ervaringen delen en daar geld mee verdienen. Wat zou het tof zijn als Mascha Looije Fotografie ooit ook in het Engels zou zijn en ik mijn avonturen met honderden, duizenden, honderdduizenden mensen zou kunnen delen. 

De avonturen die ik beleef door te wandelen in Australië, Canada, Noord-Amerika, Scandinavië, Ierland en Groot Brittannië. Hoe ik bergen beklim in Zwitserland, Peru en Nieuw-Zeeland. Ik zou dit jaar naar Zuid-Afrika gaan. Ik wilde zo graag schrijven over mijn avonturen daar. Over de dieren die ik zou zien, de zonsopkomsten die ik mee zou maken en de warmte die ik zou voelen. Maar helaas, dat ging niet door vanwege Covid-19. Maar er komt een moment dat het reizen weer kan en dat ik mijn droom mag en kan verwezelijken, want er wachten avonturen in het buitenland.

Als afsluiter: Als je mij goed zou kennen, zou je weten dan…

Altijd een leuke rubriek bij andere mensen en dus wilde ik jullie deze niet onthouden. Dus als je mij goed zou kennen zou je weten dat ik:

• absoluut GEEN fan ben van kleine kriebelige beestjes en spinnen. Soms best uitdagend als je op je buik in het bos moet liggen voor die mooie foto
• hardop met mijzelf overleg over mijn boodschappenlijstje en huishoudelijke taken
• Geen grote technische kennis heb van fotograferen, maar doe wat goed voelt
• mijn droom de wereld te ontdekken al heel lang koester en ik te angstig ben geweest om hem uit te laten komen
• niet kijk naar het televisieprogramma ‘het perfecte plaatje’
• het liefste vandaag nog mijn baan opzeg en met mijn camera de wereld over wandel

Dat ben ik dus

Nou lieve mensen dat ben ik dus. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om mij wat beter te leren kennen. Het meisje achter de camera zeg maar. Mocht je nog vragen hebben, stel ze gerust. Mocht het geen gekke vraag zijn, dan heb je zelfs kans dat ik hem beantwoord. Ken je n0g natuurgebieden, waar ik echt heen moet? Heb je tips voor leuke sites met wandelinfen? Of wil je gewoon iets delen? Laat hieronder een reactie achter.

Meer dagboekverhalen

Over mij

Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>

Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.