De bewoners van Landgoed Keukenhof

Momenteel ben ik wegens omstandigheden hele dagen vrij en is het de bedoeling dat ik ga ontspannen. Nou ik weet niet hoe dat bij jullie gaat, maar voor mij werkt dat net als slapen. Als ik MOET en WIL slapen, dan vat ik vaak de slaap niet. En zo is het momenteel voor mij ook een beetje met ontspannen. Ik wil zo graag de ontspanning vinden, dat het mij maar moeilijk afgaat.

Eén van de manieren waarop het nog best wil lukken, is door naar buiten te gaan met mijn camera. En zo ga ik dus op stap deze woensdagochtend. Niet alleen om te wandelen, want dan gaan mijn gedachten weer met mij aan de haal, maar vooral om op zoek te gaan naar onderwerpen voor de gevoelige plaat. Ik heb in mijn geheugen gegraven naar locaties in de buurt waar ik mij een redelijke tijd kan vermaken en zo kwam ik uit op Landgoed Keukenhof.

Jullie kennen de Keukenhof waarschijnlijk vooral vanwege de zee aan bloemen die er elk jaar voorjaar in de tuin wordt aangelegd. Maar het Landgoed biedt zoveel meer dan dat alleen. Tegenover de ingang naar de bekendste tulpentuin van Nederland bevindt zich de ingang naar het landgoed waarop het Kasteel staat. Een schattig kasteel omringt door een bos, een park, kinderboerderij en landgoedcafé. Ik besluit hierheen te rijden.

Volgens mijn weerapp wordt er vandaag veel zon beloofd en ik heb er zin in. Het is maar een half uurtje rijden vanaf Voorburg en geeft echt het gevoel om even weg te zijn van alles. Ik probeer alle zorgen voor even thuis te laten en alleen maar zon op te snuiven. 

Drie jaar geleden ongeveer ben ik ook al eens op het landgoed geweest in de zomer. Ik weet nog dat ik heerlijk in een t-shirtje op een bankje zat. Het is dan ook even slikken als ik aankom en merk dat de zon nog niet is aangekomen in Lisse. Ik parkeer mijn auto gratis op de parkeerplaats en hijs mijn rugzak op mijn rug. Met mijn camera in mijn hand betreed ik het park.

Als ik de ommuurde tuin aan mijn rechterhand passeer, hoor ik bouwvakkers en hun muziek. Het is duidelijk nog het rustige seizoen waarin de werkzaamheden plaatsvinden. Als snel na de tuin komt het kasteeltje in beeld. Het is een schattig gebouw tussen de bomen en aangelegde tuin. Links en rechts verschijnen er bijgebouwen in beeld, waar duidelijk ook gewerkt en gewoond wordt.

De zon laat zich nog niet zien, maar mijn humeur knapt al snel op als ik de eerste sneeuwklokjes onder de bomen zie staan. Witte kopjes met dauwdruppels erop verspreiden zich onder de bomen als een soort tapijt. Het is schitterend om te zien. Ik zit dan ook al snel op mijn knieën op een kiezelpad (au) om de witte schoonheden te fotograferen. Vanaf steeds een andere positie probeer ik de dauwdruppels zo mooi mogelijk vast te leggen. Ik schrik als ik achter mij ineens een ‘Goedemorgen’ hoor. Ik zit er niet heel charmant bij op mijn knieën met mijn billen in de lucht om zo dicht mogelijk bij de grond te fotograferen, dus ik draai mij snel om. Daar staat één van de, zo te zien, tuinmannen. We maken een praatje over de opkomende bloemen en de natuur die van slag is. Het is dan wel de tijd voor de sneeuwklokjes, maar de krokussen die ook al hier en daar een kopjes laten zien, zijn veel te vroeg.

Na ons gesprekje trek ik het beeldenbos in. Om het kasteel heen ligt een klein bos vol met beelden en sculpturen. Het is er heerlijk wakker worden met het geluid van de vele vogels. Ik slenter van het ene pad naar het andere, blijf staan bij wat spelende koolmeesjes en hoor het bos gewoon verder ontwaken. Langzaam probeert de zon ook terrein te winnen.

Ondertussen heb ik een rondje gelopen en nader ik langzaam het kasteel weer. Maar eerst verschijnt links van mij nog de kinderboerderij. Bij de boerderij hoort ook een groenten- en bloementuin, waar de eerste krokussen hun kopjes al laten zien. De zon schijnt enthousiast ondertussen en ik wil zo graag de dauwdruppels op de bloemen fotograferen. Ik kan mezelf dan ook niet inhouden en lig al snel plat op mijn buik op de grond. Naar mate mijn humeur beter wordt, wordt mijn broek viezer. Tegen de tijd dat ik opsta heb ik natte knieën en bruine schenen.

Ik drentel verder en merk duidelijk dat het woensdagochtend is. Heel wat mama’s uit de omgeving lopen rond de kinderboerderij met hun kids. Geitjes, varkentjes en ponies worden geaaid en bejubeld door de kinderen. Twee pauwen lopen rond over het terrein en zo af en toe laten zij zich luidkeels horen. Ik zak door mijn knieën en probeer hen vast te leggen. Ze bewegen continu en het vormt dan ook een uitdaging, maar ik heb de tijd. Ik ga zitten op de grond en na een tien minuten heb ik de markante kop van een van de twee gefotografeerd. Het leek wel alsof hij er voor ging staan met zijn mooie kroontje op zijn hoofd.

Ik besluit nog even van de zon te genieten voordat ik bij het café een theetje ga drinken. Ik loop langs het buitenverblijf van de boerderij en wordt vrolijk begroet door de geitjes en door iets dat door moet gaan voor een varken. Ik heb nog nooit een dier gezien als deze. Hij of zijn knort hard en heeft een stopcontactneus, dus moet wel een varken zijn, maar de lange haren en tanden maken het een bijzondere verschijning. Het lijkt wel een kunstgebit wat er in zijn mond zit.

Na mijn rondje plof ik neer aan een tafeltje in het restaurantje. Ik bestel een grote muntthee en een tosti en haal mijn dagboek uit mijn tas. Terwijl de zon door het raam op mijn gezicht schijnt, probeer ik mijn gedachten op papier te zetten aangevuld met alle mooie en leuke ervaringen van deze ochtend. Na de thee was het eigenlijk de bedoeling weer naar huis te rijden. Het is ondertussen 12 uur en ik ben al twee uur zoet, maar de zon is te lekker en de bankjes in het park trekken mijn aandacht.

Op één van de bankjes verderop, onder een grote kastanjeboom en nabij een mooi kunstwerk zit ik dan. Met mijn koppie naar de zon, net als de krokussen, met het gefluit van de vogels achter mij. Ik zit hier denk ik 20 minuten, gewoon te zitten. Af en toe fotografeer ik een vogeltje, maar verder zit ik, in de zon. Ik, mijn camera en mijn gedachten…

Het is tijd om Lisse achter mij te laten en in Voorburg nog even boodschappen te gaan doen. Ik besluit voor de terugweg de snelweg te laten voor wat het is en rij binnendoor via Noordwijk, Katwijk en Wassenaar naar huis. Een luisterboek via de autoradio en mijn raam op een kiertje. Ondanks dat het een pittige tijd is voor mij, kan ik toch een beetje genieten hiervan. Mijn zorgen heb ik voor heel even gelaten voor wat ze zijn, want dat is wat de natuur en fotografie voor mij doen.