Wandelroute Hoog Buurlo: verrassende vergezichten

Ik heb het al vaak gedeeld, maar I love de Veluwe en ik kom er dan ook regelmatig. Zo ben ik al vaak op de Veluwezoom geweest, de Hoge Veluwe en het Deelerwoud. Maar er zijn nog zoveel meer plekken en dus heb ik voor vandaag een route uitgestippeld op een plek waar ik nog niet eerder ben geweest. Vandaag doe ik een wandelroute Hoog Buurlo van 6 kilometer door Boswachterij Kootwijk. Ik volg de route via mijn navigatie app.

Op naar mijn wandelroute Hoog Buurlo

De rit gaat vandaag dus vanuit Voorburg (mijn woonplaats) naar Hoog Buurlo, een rit van één uur en twintig minuten. Aangezien ik op de Veluwe altijd vroeg wil zijn, zet ik mijn wekker om 04.15 uur en stap ik om 5.00 uur in de auto. Ik heb er helemaal zin in. Met een koffie in de hand rij ik over de A12. Mijn rugzak staat voor de bijrijdersstoel, wandelschoenen in de achterbak en camera….. SHIT camera ligt nog thuis op de bank…

In een tijdsbestek van drie seconden bedenk ik eerst ok ik rij door en dan maar geen camera om daarna te denken Nee nee! Ik heb mijn camera nodig. Ik rij terug! En dus neem ik de eerste afslag en rij twintig minuten terug naar Voorburg. Om 5.40 uur rij ik mijn straat weer in, parkeer, ren naar boven, gris mijn camera van de bank en rij om 5.45 uur weer de straat uit. Hoog Buurlo, nu kom ik er echt aan.

Eindelijk in Hoog Buurlo

Om 7.05 uur rij ik uiteindelijk parkeerplaats Hoog Buurlo op. Nadat ik mijn wandelschoenen heb aangetrokken en mijn rugzak op mijn rug heb, wandel ik het natuurgebied in. Vandaag wandel ik een route die ik zelf heb uitgestippeld via Komoot. Ik heb voor 10 euro een wereldpakket daar aangeschaft en kan wandelroutes uitstippelen over de hele wereld. In de app staan alle wandel- (en fiets)paden ter wereld en zo stippel ik een route die past bij het aantal kilometers dat ik wil en kan lopen. 

De route van vandaag start vanaf de parkeerplaats rechtdoor het bos in. Vanaf het eerste moment dat ik het gebied inloop besef ik mij twee dingen. Ten eerste dat het super stil is in het bos op de vogeltjes na. En het tweede is dat hier zeker weten heel veel zwijnen zitten haha. Overal langs de wandelpaden is de grond omgewoeld en zijn er modderpoelen te zien. Ik ben heel benieuwd of er eentje tegen ga komen.

Hoog Buurlo, het gehucht

Het eerste pad dat ik mag volgen loopt rechtstreeks Hoog Buurlo in. Nu moet je je niet gelijk heel veel voorstellen van deze plaats…

Hoog Buurlo is een gehucht in de gemeente Apeldoorn en komt al sinds de 9e eeuw voor in de statuten van de omgeving. Het is altijd een landbouwenclave geweest, met akkerbouw, schapen en houtkap. Groot is het gehucht nooit geweest en ook nu telt namelijk het gehucht niet meer dan twee woonhuizen en twee schaapskooien (de oude en de nieuwe).

Via het brede pad, tussen twee weilanden door, wandel ik tegen de schaapskooi aan. Het gehucht bestaat echt uit niet meer dan een T-splitsing. Voor mij ligt de nieuwe schaapskooi, links verderop de oude schaapskooi en rechts een boerderij. De tweede boerderij kan ik niet zien. Gek aangezien het gehucht zo klein is haha.

Het bos in

De route gaat rechtsaf en nadat ik een rondje heb gedraaid op de T-splitsing, om het gehucht in mij op te nemen, sla ik rechtsaf. Na wat vertraging vanmorgen ga ik eindelijk wandelen bij Hoog Buurlo. Het gehucht uit en een breed pad op. Aan beide zijden van het pad staan hoge bomen, volgens mij beukenbomen. Het is een soort laan en ik kan mij zo voorstellen hoe hier eeuwen geleden de karren het gehucht in en uit reden.

Er zijn nog steeds overal sporen te zien van zwijnen, maar ik zie en hoor geen dieren. Vaak voel ik het ook als er dieren aanwezig zijn. Nu klinkt dat misschien wat zweverig, maar ik heb dan zo’n onbestemd voorgevoel dat er iets naar mij kijkt. Dat gevoel dat ik niet alleen ben in het bos. Maar vandaag is dat gevoel ver te zoeken en volgens mij zijn de zwijnen een blokje om. De rest van de wandeling blijf ik enorm veel sporen zien, maar een zwijn kom ik niet tegen. 

Mysterieuze boslanen

De wandelroute Hoog Buurlo neemt mij verder mee het bos in. Ik kronkel tussen beukenbomen door naar de volgende kruising. Het is een smal pad dat lichter afsteekt tussen het duister van het bos. Het gaat echt van links naar rechts. Hier en daar moet ik goed opletten, aangezien ik al snel bijna over een boomstronk struikel. Ik ben zo aan het genieten dat ik vergeet te kijken waar ik mijn voeten neerzet 😉

Het is nog steeds stil in het bos en ik hoor alleen de vogeltjes, en de waterfles in mijn rugzak. Zachtjes klotst het water bij elke stap heen en weer in mijn fles. Het is een geluid dat mij vaker vergezeld tijdens mijn wandeltochten. Water heb ik altijd in overvloed bij me en plonst lekker mee.

Voetpad of fietspad

Aan het einde van dat kronkelpad sla ik linksaf en wandel via een heel smal pad verder. Ik loop achter een aantal boerderijen langs en de haan kraait dat het een lieve lust is. Het is een pad dat omhoog en omlaag loopt, tussen bomen door en met scherpe bochtjes. Net wanneer ik mij begin af te vragen of ik niet per ongeluk op een MTB-pad terecht ben gekomen, kom ik uit bij een geasfalteerde weg.

Terwijl ik de geasfalteerde weg verder volg, bekijk ik het smalle pad nog eens. En ja hoor daar komt een mountainbiker aan en weet ik dus dat dat leuke smalle pad, een MTB-pad is. Kijk hier dus uit als je zelf ook deze route loopt.

Over het asfalt naar de hei

Het geasfalteerde pad leidt mij naar een kruispunt. Rechts voor mij ligt een heel groot heideveld en links ervan loopt mijn geasfalteerde weg verder, achter een slagboom. Het bord naast de slagboom geeft aan dat ik door mag lopen, maar dat gemotoriseerd verkeer verboden is. En dus loop ik om de slagboom heen en ga verder rechtdoor.

Ondertussen is het acht uur en staat de zon flink te stralen. Mijn jas hangt om mijn middel en mijn armen en gezicht zijn goed ingesmeerd. Oh die ommekeer vanuit het donkere bos naar deze lichte hei is zo mooi.

Ik volg het geasfalteerde pad tot er links van mij een heel smal pad verschijnt. In eerste instantie loop ik per ongeluk te ver door, maar wanneer ik nog even goed naar de route kijk, loop ik iets terug en sla ik het smalle pad in.

Hoogtepunt van wandelroute Hoog Buurlo

Oh ik wandel wel vaker over smalle wandelpaden, maar jeetje mineetje wat is dit een leuk pad. Rechts van mij ligt een heideveld en links heide afgewisseld met naaldbomen. Het pad kruipt tussen de naaldbomen door. Soms moet ik even bukken om onder takken door te lopen. Links en rechts fladdert er vanalles tussen de planten door. Vogeltjes, vlindertjes en krekels. De wereld wordt wakker.

Het pad gaat langzaam omhoog en wanneer ik boven achter de laatste boom vandaan kom, kijk ik uit over de Hoog Buurloseheide. Ik sta bovenop een heuvel en kan zo ver kijken als de horizon reikt. Hier en daar staat een denneboom, er rijdt een fietser over het fietspad in de ‘diepte’  onderaan de heuvel en een auto van Staatsbosbeheer staat verderop geparkeerd. 

Best place voor ontbijt

Links van mij staat een bankje naast een eikenboom. Ik check de boom even snel op processierupsen, maar als ik niets zie besluit ik dat dit de plek wordt voor mijn ontbijt. Met een boterhammetje en een fles water geniet ik intens van het uitzicht. Ik laat de stilte van de hei op mij inwerken. 

Het is zo stil, dat ik een specht verderop in een berm hoor roffelen tegen de stam. En ook de schapen in de verte hoor ik blaten. Met mijn verrekijker kan ik inzoomen op de schapen. Het is waarschijnlijk de kudde schapen die hoort bij de schaapskooi, want die was leeg vanmorgen. De schapen staan in een kraal en er is geen herder bij, maar wel drie kuddebeschermingshonden. Op de site van Staatsbosbeheer lees ik meer over deze kudde en de honden.

De kuddebeschermingshonden in Hoog Buurlo

Kuddebeschermingshonden zijn echt werkhonden. Al eeuwen lang worden ze ingezet met als doel het beschermen van vee tegen predatie van roofdieren zoals de wolf, beer en lynx. De honden bezitten het benodigde instinct en de essentiële fysieke en mentale eigenschappen om hun taak uit te voeren. 

De 3 kuddebeschermingshonden van Hoog Buurlo heten Inca, Nora en Ravi. Het zijn Karpatische herdershonden uit Roemenië. Ravi is de jonge hond van bijna 8 maanden, Nora is 3 jaar en Inka is met haar 10 jaar het meest ervaren van het stel. Inka heeft tijdens haar werk als kuddebeschermingshond in Roemenië al tegenover wolven en beren gestaan.

We vragen u ook om de kuddebeschermingshonden niet te aaien en voldoende afstand te houden. De honden beschermen de schaapskudde en kunnen gaan blaffen als u langs loopt. Loop dan vooral door, want dan worden de honden weer rustig. Volg altijd de aanwijzingen van de schaapherder op. De regels rond kudde en beschermingshonden staan ook uitgelegd op informatieborden aan de randen van het gebied.

Ik ben ver van de kudde maar via mijn verrekijker kan ik zien hoe de honden rondlopen tussen de schapen. Ik heb veel gehoord en gelezen over deze soort werkhonden de afgelopen maanden, maar ik heb ze nog niet eerder gezien. Fantastisch om het vanmorgen te zien.

Feestje in het bos

Na meer dan een half uur op dat bankje bovenaan die heuvel, laat ik de heidevelden en het uitzicht achter mij en wandel de heuvel af. Wanneer ik uitkom bij een breed zandpad sla ik links. Ik volg dat brede pad een tijdje tot een smal wit, soort van, fietspad. Daar mag ik rechts en ik volg dit pad een tijdje.

Het pad gaat door een bos van naaldbomen en er is een duidelijk verschil te zien met het loofbos van eerder de ochtend. Het naaldbos is open en licht en er groeien struiken met blauwe bessen op de bomen. En daar in die struiken zie ik een trosje ballonnen hangen.

Wat doen ballonnen in het bos? En wie neemt die mee naar het bos? Maar vooral, waarom neem je ze niet mee terug? Ik besluit dat ik de ballonnen niet hier achter kan laten. Ze zijn super slecht voor het milieu en dieren kunnen verstrikt raken in het lint. Ik baan mij dan ook een weg door de struiken en trek de ballonnen los. Aangezien ik niets scherps heb om de ballonnen leeg te laten lopen, bind ik het trosje aan mijn rugzak en loop versierd en wel verder.

Nog eenmaal langs de hei

Wandelroute Hoog Buurlo neemt mij nog één keer mee richting de hei. Vanaf het witte pad sla ik linksaf. Ik kan kiezen tussen drie paden die langs elkaar liggen: een ruiterpad links, een MTB-pad rechts en in het midden een breed pad met autosporen… Waar is het wandelpad gebleven?

Ik kies toch maar voor het brede pad van de auto’s en maar goed ook want binnen no time rijden er rechts van mijn mountainbikers voorbij en komen links twee paarden aan galopperen. Het is half tien en ik kan merken dat het wat drukker wordt in het gebied.

Via de leemkuil naar huis

Het gaat nu nog om het laatste stukje. Via een pad door een loofbos kom ik uit bij een waterpoel links van het pad. Het water heeft een groene laag kroost en er staan bomen midden in het water.

De leemkuil is ontstaan door het afgraven van leem eeuwen geleden. Door het afgraven ontstond er een kuil en aangezien de bodem zo dicht is dat water er niet doorheen wegloopt, staat er in deze leemkuil een laag water. De perfecte plek voor dieren om water te komen drinken en dat is ook wel te zien aan de sporen. 

Vanaf de leemkuil is het nog vijf minuten terug naar de parkeerplaats. Ik heb nog steeds die ballonnen aan mijn tas hangen en zodra ik op de parkeerplaats twee mannen zie met grote backpacks op vraag ik of zij een zakmes bij zich hebben. En ja hoor, uit die grote backpack komt een zakmes. De ballonnen worden doorgeprikt en gaan, in het vuilniszakje in mijn auto, mee terug naar Voorburg.

Meer tips voor De Veluwe

Deel deze wandeling op Pinterest

Over mij

Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>

Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.