Wandelknooppunten Veluwezoom – hei, bossen en wild

De Veluwezoom is één van mijn favoriete bestemmingen in Gelderland voor een wandeling. Zo favoriet dat ik een groot deel van de wandelingen van Natuurmonumenten daar al heb gemaakt, zoals de route Hertenbronst, de Veluwse Sprengenroute en de route Heuven Beekhuizen. En dus… werd het tijd om zelf een wandeling uit te stippelen door middel van de wandelknooppunten Veluwezoom. Het werd een 12 kilometer lange, fantastische wandeling met de opkomende zon, wilde pony’s, wilde zwijnen en eeuwenoude bossen.

De Veluwezoom is één van de Nationaal Parken van Nederland en onderdeel van de Veluwe. Het unieke aan dit deel van de Veluwe is het hoogteverschil. In de IJstijd zijn er behoorlijke heuvels ontstaan en die zorgen voor schitterende uitzichten, maar ook behoorlijke spierpijn in de kuiten. Ook deze route langs de wandelknooppunten van de Veluwezoom nemen je mee langs verschillende uitzichten en over behoorlijke heuvels.

De eerste van de wandelknooppunten

Zoals altijd is de zonsopkomst mijn favoriete tijdstip van de dag. Wanneer de zon opkomt, ligt de hele dag nog voor mij en kunnen al mijn wensen nog uitkomen. En dus ben ik met zonsopkomst op de Veluwezoom. Ik parkeer mijn auto op de parkeerplaats van het bezoekerscentrum. Zoals ik in 2020 al zo veel keren eerder deed… En ga op zoek naar de eerste van de knooppunten.

De parkeerplaats ligt tussen twee wandelknooppunten in en de eerste die ik moet hebben is linksaf. Ik wandel over een breed zandpad, langzaam heuvelopwaarts. Rechts passeer ik het werkbedrijf van Natuurmonumenten en een stukje verderop staat links naast het pad een groot woonhuis met twee stenen paardenkoppen aan de muur. Hiervandaan loop ik het bos in voor het eerste deel van de 12 kilometer.

De schaapskooi van de Veluwezoom

Het is stil op de Veluwezoom. Ik geniet van de rust die er heerst en het getjilp van de vogeltjes. De zon komt net boven de horizon uit en dringt nog niet lekker door in het bos. Het is dus nog een beetje schemerig hier. Wanneer ik een stukje verder wandel, hoor ik naast het getjilp van vogels ook het geblaat van schapen. Ik wandel dan ook langs de Rhedense Schaapskooi. Vanuit deze schaapskooi begraast de kudde al ruim 60 jaar dit gedeelte van de Veluwezoom. Vanochtend zijn de schapen thuis en blaten mij vrolijk tegemoet vanuit hun wei. Het is een mooie start van deze wandeling langs tientallen wandelknooppunten op de Veluwezoom. 

Wilde ponies

Ik wandel een stukje verder en ga door een klaphekje verder het bos in. Het blijkt één van de eerste klaphekjes van velen te zijn, die ik vandaag tegen ga komen. Vlak na het hekje heb ik een volgend wandelknooppunt te pakken. Ik moet linksaf, maar wanneer ik dat wil doen, zie ik dat ik gezelschap heb op het pad… vier IJslandse pony’s komen mij langzaam tegemoet. 

En ja ik houd enorm van ontmoetingen met wild en grote grazers, maar bij paarden en pony’s blijf  ik altijd een beetje op mijn hoede. Ze zijn verschrikkelijk nieuwsgierig en voordat je het weet hangt er een pony in je jaszak om te kijken of je niet iets te eten bij je hebt. En dus blijf ik heel even staan wat dit kwartet gaat doen…

Blijkbaar niet veel anders dan zoeken naar eten en hun wandelgang staakt vlak voor mijn neus. Ze gaan rustig op zoek naar hun ontbijt. Na een tijdje besluit ik dat wachten geen zin meer heeft en aangezien de pony’s gezellig midden op het pad staan, begeef ik mijzelf door de modder en tussen de bomen door. Met een boogje om hen heen.

Toeterende boswachters van de Veluwezoom

Op weg naar mijn volgende knooppunt wordt de ochtendrust behoorlijk verstoord door een pickup truck, die stapvoets aan de andere kant van de Schaapskooi rijdt. Ik zie dat het een auto is van Natuurmonumenten maar vraag mij echt af waarom zij om negen uur in de ochtend toeterend over de Veluwezoom rijden.

Op een antwoord hoef ik niet lang te wachten, want wanneer ik een stukje verder loop tot aan het gebouw van de Schaapskooi, komt rechts over het wildrooster de pickup aanrijden. En achter de auto aan komt een IJslandse pony. Eén van de boswachters stapt uit en terwijl de auto over het veerooster rijdt, doet de boswachter het hek naast het veerooster open. De pony wandelt rustig door het hek het gebied in.

Een gesprek met de twee boswachters volgt natuurlijk en mijn vraag over het nut van toeteren wordt beantwoord, samen met een excuses voor het verstoren van de rust. Wat blijkt, de nieuwsgierige pony is uit het gebied gebroken waar ze in thuis horen, naar de andere kant van het veerooster. Waarschijnlijk over een omheining gesprongen of door een hek dat door bezoekers wellicht niet goed dicht is gedaan. En dus hebben de boswachters de pony met wat geroep en getoeter achter zich aan gelokt terug naar waar hij thuishoort.

Een elfenbos tussen twee knooppunten

Nou mijn wandeling is nog geen half uur aan de gang en ik heb alweer heel wat avonturen beleefd. Wat ik zeg… een wandeling is nooit echt saai. 

Voor het volgende deel van de wandeling ga ik het tweede klaphekje door en kom ik terecht in een stuk bos dat ik niet anders kan omschrijven als een elfenbos. In het midden loopt een beekje. Hierlangs is een pad met een heuvel aan de linkerkant. De heuvel is begroeid met mos, bomen en struiken. Wanneer ik een stukje langs de beek ben gewandeld, steek ik de beek over naar de andere oever en daar ligt ook weer veel mos, afgewisseld door boomstronken met nog wat late paddenstoelen. Ik weet zeker dat als de bomen en struiken hier vol in blad zitten, het een groen paradijs is. En mij zou het niet verbazen wanneer er met de schemering waterelfjes uit het beekje zouden opduiken voor wat gedans en gezang…

Voor nog een half uur neemt de wandeling mij langs verschillende wandelknooppunten op de Veluwezoom. De zon zie ik verder stijgen tussen de bomen door. Het zorgt voor een gouden gloed over de heuvels met bomen. De vogels gaan steeds harder fluiten.

Ik klim flink tegen een heuvel op en moet eerst helemaal naar boven, voordat ik naar beneden kan. Heuvels zijn deze wandeling net als de klaphekjes… ze komen in grote getalen langs. 

Het Herikhuizerveld…

….of is het de Posbank? Vanuit het bos komt ik terecht op het heide gedeelte van de Veluwezoom. Ik doorkruis bijna het hele veld tijdens deze wandeling.

In de volksmond heet het veld De Posbank, maar de eigenlijke naam is het Herikhuizerveld. Men noemt het De Posbank, omdat hier vlakbij het veld een monumentale bank en een theepaviljoen staan die de naam De Posbank dragen. Als vanzelf zijn mensen het hele heideveld die naam gaan geven.

Kuitenbijters

De Posbank is een behoorlijk heuvelig gebied. De laatste IJstijd, de Salien, heeft zo’n 126.000 jaar geleden gezorgd voor deze heuvels en vandaag beklim ik ze voor mijn gevoel allemaal. Eerst loop ik naar beneden om een stuk te wandelen over een zandpad in het dal van een aantal heuvels. Ik merk dat ik continu om mij heen kijk en de heuvels af speur. Hier woont heel wat wild en ik hoop natuurlijk wat te spotten…

Aan het einde van het zandpad kom ik bij één van de knooppunten en ben ik ook alweer een stukje omhoog aan het wandelen. Het omhoog wandelen voel ik nu al in mijn kuiten, maar niets ga ik zo erg voelen als de trap die ik op mag na het volgende klaphekje. Kuitenbijters noemen we dat. 

De trap bestaat uit tientallen treden en gaat behoorlijk rap omhoog. Boven kom ik uit bij Kapel de Koepel, een klein horeca punt, en een briljant uitzicht over deze kant van het Herikhuizerveld. Ondanks dat de zon verdwenen is achter een dikke laag wolken, is het uitzicht fantastisch.

Echt de wandelknooppunten Veluwezoom nemen mij mee langs zoveel verschillende plekken en uitzichten van dit Nationaal Park. Het is fantastisch wandelen. 

Nog meer wandelknooppunten Veluwezoom

Vanaf dit fantastische uitzichtpunt over de Veluwezoom daal ik af naar volgens mij alweer het zesde klaphekje en knooppunt 5. Dat betekent dat ik weer in gebied terecht kom waar wild loopt, dat er niet uit mag. Het is een bosrijk gebied, genaamd Het Asselt en het is één van de twee eeuwenoude bossen die ik vandaag doorkruis via de wandelknooppunten Veluwezoom.

Ik ben nog geen 2 minuten in dit bos wanneer ik gehinnik hoor. Het komt van rechts voor mij en al snel spot ik weer vier IJslandse pony’s. Een tweede kleine kudde. De kans dat je deze dieren hier tegenkomt is overigens best groot. Vanmorgen begreep ik van de boswachters dat er 55 IJslandse pony’s in het gebied grazen, allemaal in kleine kuddes. En dus zit een ontmoeting met deze viervoeters er voor mij tot nu toe altijd in.

Ik kijk een tijdje naar de dieren en geniet van het feit dat zij ongestoord staan te eten, terwijl ik naar ze staar als een stel aapjes. De route neemt mij verder mee door het bos naar het volgende wandelknooppunt, steeds wat meer naar het noorden. Over een leuke houten brug kom ik terecht op een kort stuk, dat ik mag delen met MTB’ers (mountainbikers). Het is gelukkig maar een klein stukje, want ik houd er niet van om de Veluwezoom te delen met snelle fietsers in het bos 😉

De Haverkist in de Onzalige Bossen

De volgende bossen van de Veluwezoom die ik bezoek zijn de Onzalige Bossen. De sfeer die hier hangt is echt zo fijn. Je voelt gewoon dat het oude bossen zijn. Ik klim en daal over de heuvels op zoek naar die knooppunten, tussen oude bomen door en over de smalle en brede paden. Wanneer ik uitkom op een breed zandpad, zie ik voor mij een klein wit huisje tussen de bomen door. Ik heb een kaart van het gebied bij me en zie dat het huisje De Haverkist heet en thuis vind ik wat leuke achtergrondinformatie:

De Haverkist is een voormalige boswachterswoning aan de rand van de Onzalige Bossen. Daan Modderman, één van de grondleggers van het aangespannen rijden, woonde in dit huis sinds 1938. Hij restaureerde de woning zelf en woonde er zonder water en elektra. Na zijn overlijden in 1991 werd De Haverkist verkocht. In de huidige tijd is het een schitterende woning midden tussen het groen van de Veluwezoom.
(bron: Wikipedia)

Oh echt je zal hier maar mogen wonen!! In een klein wit huisje midden in het bos in NP De Veluwezoom. Net als een soort van snoephuisje. Ok ok het hele ‘zonder water en electra’ gedeelte is misschien wat extreem maar echt als jullie dit plekje zouden zien…

Een kerkhof tussen de knooppunten

Vlak voor ik bij het huisje ben, zegt het paaltje van de wandelknooppunten Veluwezoom, dat ik rechtsaf moet. Ik klim alweer een stuk omhoog (zoals overal op de Veluwezoom) en dit keer over een modderig pad. Het is nat geweest de laatste tijd en dat is goed te zien aan de paden, die ik bewandel.

Na een tijdje kom ik op een bijzondere plek uit. Een plek die ik niet anders kan omschrijven als een bomenkerkhof. Aan beiden zijdes van het wandelpad groeien varens, die wonderbaarlijk nog steeds groen zijn op het moment dat ik er wandel. Tussen de varens liggen allerlei dode bomen, stammen en stronken. Alleen maar bomen, die uit zichzelf zijn omgevallen. Ik zie geen sporen van omhakken of -zagen. Zoiets als dit heb ik nog nooit gezien op de Veluwezoom.

Tussen al die bomen en varens door, vliegen er heel veel kleine vogeltjes. Pimpelmeesjes, koolmeesjes, roodborstjes, vinkjes en merels. Op de stammen groeien allerlei paddenstoelen en onder de schors leven vast en zeker ook allerlei kriebelbeestjes. En daar vlakbij staat tussen de bosjes een grote Schotse Hooglander rustig te eten. Er is zoveel leven hier!

De Carolinahoeve en de Koningslaan

Weer door een klaphekje en op naar knooppunt 13. Ik zit ondertussen best hoog op de Veluwezoom. In ieder geval een stuk verwijderd van het heideveld. Hier staat de Carolinahoeve. Een oude hoeve die al tientallen jaren dienst doet als pannenkoekenboerderij, maar momenteel grondig wordt gerenoveerd door Natuurmonumenten. 

Vanaf de Carolinahoeve sla ik linksaf weer een heuvel op. Dit is het begin van ruim een half uur stijgen en ploeteren tussen de boomwortels door. Ik ga over de kaarsrechte Koningslaan, tussen een rij oude eikenbomen door. Het pad is niet breed en ik moet een aantal keer uitwijken voor tegemoetkomende wandelaars. Niet erg, want die momenten kan ik goed gebruiken om heel even uit te hijgen haha

Het is een behoorlijke klim omhoog, maar boven aangekomen is het uitzicht dan ook een mooi uitzicht. Het bos achter mij is een dicht en wat donker eikenbos. Het deel dat ik nu bereik is meer open, licht en bestaat vooral uit naaldbomen. Ik ga dus de zon tegemoet.

Terug naar de hei

De komende wandelknooppunten Veluwezoom nemen mij mee richting de hei. Ik kom uiteindelijk straks weer uit bij het Herikhuizerveld. Maar eerst wandel ik nog over een breed zandpad. Möhl zand en het is dus uitdagend wandelen. Na die flinke klim van net kan dit er ook nog wel bij 😉

De zon begint weer een beetje achter de wolken vandaan te komen. Ik volg het pad en ga van knooppunt naar knooppunt, tot ik uitkom bij de parkeerplaats bij Paviljoen De Posbank, één van de parkeerplaatsen waar je je auto kwijt kunt rondom de Veluwezoom. 

Ik wandel over de parkeerplaats richting het paviljoen, waar ik tot mijn blijdschap gebruik mag maken van het toilet. En ik kan jullie vertellen dat dat oplucht. Na het toilet loop ik door naar de monumentale stenen bank, de echte Posbank, vernoemd naar de heer Pos. Het is een heerlijk punt in de zon met een mooi uitzicht. Ik kies een bankje uit, pak een boterham en schenk een kopje thee in uit de thermosfles, die ik heb meegenomen. #genietmomentje

Laatste knooppunten op de Veluwezoom

Het laatste stukje Veluwezoom en de laatste zes knooppunten breken aan. Ook de laatste heuvels. Het eerste stuk gaat over een klein hoekje van het Herikhuizerveld. De zon schijnt ondertussen volop en ik heb mijn zonnebril op mijn neus gezet. Wat een super lekker weer ineens!

Het pad neemt mij mee heuvelafwaarts over een kronkelpad. Het is zo zonnig en mooi dat ik regelmatig even stil sta om een panoramafoto te maken. Nog steeds speur ik om mij heen of ik iets tegenkom, maar aangezien het al 12 uur is en er behoorlijk wat mensen op de been zijn, kom ik natuurlijk niets meer tegen. Nog geen pony…

Vanaf de hei ga ik door het allerlaatste klaphekje van deze wandeling. Ik heb het laatste rechte stuk bereikt, dat ik nog af leg voor ik weer bij de parkeerplaats ben. Ik loop onder een super hoge brug door, langs een weiland met schapen en langs een camping met stacaravans. Voordat ik het weet sta ik weer naast mijn auto. Ik heb er 12 kilometer opzitten en ben klaar voor de autorit naar huis. Eerst maak ik nog even gebruik van het toilet bij het bezoekerscentrum en haal ik een kop koffie voor de terugweg. Ik heb per slot nog vijf kwartier A12 voor de boeg. 

Wandeltips voor De Veluwe

Deel deze wandeling op Pinterest

Over mij

Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>

Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.